برآورد رواناب در حوزه‌های آبخیز شهری با استفاده از مدل‌های تحلیلی (مطالعه موردی: بخشی از منطقه 22 شهر تهران)

در حوزه‌های آبخیز شهری افزایش سطوح نفوذ ناپذیر که به‌دلیل توسعه صورت می‌پذیرد منجر به افزایش حجم رواناب، دبی اوج و کاهش مقدار نفوذپذیری می‌شود. بیشتر حوزه‌های آبخیز شهری فاقد ایستگاه هیدرومتری و آمار رواناب هستند، از این رو تعیین پاسخ هیدرولوژیکی حوزه‌های آبخیز شهری با توجه به پیچیدگی سیستم زهکشی امری ضروری است. برای این‌منظور مدل‌های مدیریت رواناب شهری به‌عنوان ابزاری مفید در برنامه‌ریزی و توسعه مکان‌های شهری مدنظر قرار گرفته‌اند. یکی از انواع این مدل‌ها، مدل‌های تحلیلی هستند که فرایند فیزیکی تبدیل بارش به رواناب را فرموله می‌نمایند. در این تحقیق از دو مدل تحلیلی برای برآورد رواناب استفاده گردید. یکی از مدل‌ها بر اساس ضریب رواناب بود و مدل دیگر با در نظر گرفتن پارامتر نفوذپذیری فرموله شد. برای اجرای این مدل‌ها یک حوزه آبخیز واقع در شهر تهران انتخاب گردید و برای مقایسه دو مدل، داده‌های بارش و رواناب در حوزه آبخیز ثبت گردیدند. شاخصهای ارزیابی اعم از ضریب کارایی مدلNash-Sutcliffe، مقادیر جذر میانگین مربعات خطاها و ضریب مقدار باقیمانده، قدر مطلق خطای نسبی و ضریب همبستگی بیانگر دقّت هر دو مدل در برآورد رواناب شهری بودند.